Nikt nie wie, jaka powinna być szkoła. Nikt nie wie, jak uczyć studentów. To są nadal pięknie otwarte pytania. Pewnie gubi nas trochę gigantomania objawiająca się w zamiarze nauczenia wszystkich wszystkiego i to na przysłowiową „piątkę” czy „szóstkę”. A przecie szkoła to nie zawody lekkoatletyczne, zliczające zupełnie wiarygodnie metry, sekundy, punkty. Stanąć w skromnej i pokornej prawdzie szkolnej to tyle, co pożegnać się z omamami systemowego pankratorstwa, z probabilistycznie śmiesznymi „wskaźnikami skolaryzacji”, z ciosanymi sylwetkami naszych uczniów.

Propozycje, które formułują autorzy mikrostudiów pomieszczonych w naszej publikacji, układają się wskroś wielkich i dętych systemów edukacyjnych. To skromna robota lokalna. Bo chyba tak należy podchodzić do szkoły. Ona zawsze jest lokalna, ergo niezależna od administracji, mądrości ludu, wszechmocy ministerstw czy nawet od kolejnych „odkryć” pedagogicznych. Lokalny jest uczeń, lokalny jest student, lokalny jest nauczyciel. 

Chcemy innej szkoły, a może nawet nie szkoły, bo po co nam ona. Chcemy innego uczenia się. O tym jest ta książka.